ΑΡΑΧΤΟΙ και ΛΑΙΤ Magazine

Η ζωή του 43χρονου Βαχίτ Τουρσούν θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει κινηματογραφική ταινία. Ελληνόφωνος μουσουλμάνος από τον Πόντο, βρέθηκε στα 23 του χρόνια στην Ελλάδα για να ανακαλύψει τις ρίζες του.

Το κατάφερε, με βαρύ τίμημα. Την Τουρκία και τους «Γκρίζους Λύκους» που τον θεωρούν «ανεπιθύμητο» στη γείτονα, αλλά και την επίσημη Ελλάδα, που του συμπεριφέρεται όλα αυτά τα χρόνια, ως αλλοδαπό… Β΄ κατηγορίας.

Επέτειος της θλιβερής γενοκτονίας του ποντιακού Ελληνισμού η 19^η Μαΐου, δεν θα ήταν η καλύτερη ευκαιρία για μία συνομιλία με τον Βαχίτ από την Τραπεζούντα -«κόκκινο πανί» για τους Τούρκους εθνικιστές, αλλά και για τους… εγχώριους υπερπατριώτες, που δεν μπορούν να δεχτούν πως υπάρχουν και Πόντιοι μουσουλμάνοι εκτός από χριστιανούς;

«Με τη λέξη «πουλόπομ» άνοιξα τα μάτια μου στον κόσμο. Μέχρι επτά χρόνων μιλούσα κάποια γλώσσα πού δεν ήξερα τι είναι. Ξεκίνησα να μάθω τα τουρκικά στο δημοτικό σχολείο. Τότε κατάλαβα πως μιλούσαμε μία άλλη γλώσσα. Τότε ξεκίνησα να αναρωτιέμαι για την μητρική μου γλώσσα. Ρωμαίικα την λέγανε», ξεκινάει η αφήγηση του Βαχίτ, που στα 23 του πήρε την μεγάλη απόφαση να έρθει στην Ελλάδα, για να ακούσει άλλους Πόντιους να μιλούν «Ρωμαίικα», αλλά κυρίως να δώσει απαντήσεις, στα δεκάδες ερωτήματα που είχε σχηματίσει μέσα του.

Η επίσημη Τουρκία θεωρεί τους ποντιόφωνους στη Μαύρη Θάλασσα Τούρκους, που μιλούν μια «περίεργη» γλώσσα, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες με διάφορα μέσα επιχειρεί τον αφανισμό της, εφόσον η γλώσσα είναι κύριο γνώρισμα της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας των ανθρώπων αυτών.

«Μιλούσαμε κρυφά τη γλώσσα μας… μία γλώσσα, που όταν μας ρωτούσαν γι’ αυτήν, λέγαμε ότι είναι Λαζική, για να γλιτώσουμε από διάφορες προσβλητικές ερωτήσεις και για να ξεφύγουμε από τυχόν ταπεινώσεις» λέει ο Βαχίτ, σημειώνοντας πως ο πληθυσμός που έχει σχέση με την γλώσσα και τον πολιτισμό του Πόντου ξεπερνάει το 1,5 εκατομμύριο σήμερα στην Τουρκία.Η ζωή στην Ελλάδα δεν ήταν ρόδινη για τον Βαχίτ και την οικογένειά του. Σχεδόν για 15χρόνια ζούσαν στην... παρανομία, χωρίς άδεια παραμονής. Ακόμη και ο γιος του, Φίλιππος, 17 ετών σήμερα, είναι… «ξεκρέμαστος». Δεν υπάρχει πουθενά, σε κανένα αρχείο… ούτε στην Ελλάδα, αλλά ούτε και στην Τουρκία. «Θέλω να πάρω ελληνική υπηκοότητα, νομίζω πως μετά από 20 χρόνια εδώ το δικαιούμαι», λέει ο Βαχίτ, που δεν μετάνιωσε για την απόφαση που πήρε το 1989 να περάσει τον Έβρο και να έρθει στην Ελλάδα.

Επί 20 χρόνια ο Βαχίτ δίνει τον δικό του αγώνα για τη διάσωση της ποντιακής κουλτούρας στην Μαύρη Θάλασσα. Από το site που έχει στήσει (http://www.ocena.info/) προβάλλει τα … «Ρωμαίικα» σε όλον τον κόσμο και τον ζωντανό πολιτισμό του Εύξεινου Πόντου, που συνεχίζει να υπάρχει 86 χρόνια μετά την προσφυγιά από τις πατρογονικές εστίες. «Η γλώσσα μπορεί να σωθεί και υπάρχουν τρόποι. Ένα δορυφορικό ποντιόφωνο κανάλι θα βοηθούσε σημαντικά την προσπάθεια αυτή» λέει ο Βαχίτ, ζητώντας από τους ποντιακούς συλλόγους σε όλον τον κόσμο και κυρίως από οικονομικά εύπορους Πόντιους να βοηθήσουν ένα τέτοιο εγχείρημα.

Η συζήτηση με τον Βαχίτ είναι ενδιαφέρουσα. Οι σύγχρονοι Πόντιοι στην χώρα μας έχουν πολλά να μάθουν ακούγοντας τον παλμό της καρδιάς του, που αν και μουσουλμάνος χτυπάει … «Ρωμαίικα». Ίσως πολύ πιο «Ρωμαίικα» από πολλούς στην Ελλάδα της ευμάρειας και του ωχαδελφισμού. Τελευταία ερώτηση προς τον Βαχίτ, τι θα ήθελε από την Ελλάδα. Η απάντηση μονολεκτική … «Να μη μου δημιουργεί σκιά»...

www.zougla.gr