Developed by
Κήποι στα ύψη
Κυριακή, Μαΐου 17, 2009Posted by
GeorgiaGR
0 Comments
Αν τα κτίρια ξεφύτρωναν από το έδαφος σαν μανιτάρια, οι στέγες τους θα ήταν καλυμμένες με χώμα και φυτά.
Όμως οι άνθρωποι δεν τα έχτισαν έτσι. Μπαίνει κανείς στον πειρασμό να πει ότι οι ταράτσες των πόλεων είναι μια τεχνητή έρημος, μόνο που η έρημος είναι ένα ζωντανό ενδιαίτημα. Η αλήθεια είναι πιο σκληρή. Οι αστικές ταράτσες είναι ένας τόπος νεκρός στρωμένος με άσφαλτο, που παρουσιάζει μεγάλες θερμοκρασιακές διακυμάνσεις, πλήττεται από σφοδρούς ανέμους και απεχθάνεται το νερό.
Ανεβείτε όμως στην ταράτσα της Δημόσιας Βιβλιοθήκης του Βανκούβερ στην Πλατεία Βιβλιοθήκης –εννέα ορόφους πάνω από το κέντρο της πόλης– και θα βρεθείτε σ’ ένα ουράνιο λιβάδι, όχι σ’ έναν ασφαλτούχο χερσότοπο. Ακόμα κι αν βρισκόταν στο επίπεδο του εδάφους, αυτός ο κήπος των 1.850 τ.μ. –που σχεδιάστηκε το 1995 από την αρχιτέκτονα τοπίου Κορνίλια Χ. Ομπερλάντερ– θα ήταν έτσι κι αλλιώς εντυπωσιακός. Ψηλά πάνω από το Βανκούβερ, το θέαμα σε αποπροσανατολίζει.
Οι λεγόμενες «ζωντανές στέγες» δεν είναι κάτι το νέο. Ήταν συνηθισμένες στα αγροτόσπιτα των μεσοδυτικών πολιτειών, ενώ στέγες από τύρφη υπάρχουν ακόμα σε ξυλόσπιτα και παραπήγματα στη βόρεια Ευρώπη. Όμως τις τελευταίες δεκαετίες αρχιτέκτονες, κατασκευαστές και πολεοδόμοι σε όλο τον πλανήτη στρέφονται όλο και περισσότερο στις «πράσινες στέγες», όχι για την αισθητική τους αλλά για την πρακτική τους χρησιμότητα, την ικανότητά τους να αμβλύνουν τις θερμοκρασιακές αντιθέσεις που παρατηρούνται στις συμβατικές οροφές.
ΚΕΙΜΕΝΟ: Βέρλιν Κλίνκενμποργκ
www.nationalgeographic.gr
Όμως οι άνθρωποι δεν τα έχτισαν έτσι. Μπαίνει κανείς στον πειρασμό να πει ότι οι ταράτσες των πόλεων είναι μια τεχνητή έρημος, μόνο που η έρημος είναι ένα ζωντανό ενδιαίτημα. Η αλήθεια είναι πιο σκληρή. Οι αστικές ταράτσες είναι ένας τόπος νεκρός στρωμένος με άσφαλτο, που παρουσιάζει μεγάλες θερμοκρασιακές διακυμάνσεις, πλήττεται από σφοδρούς ανέμους και απεχθάνεται το νερό.
Ανεβείτε όμως στην ταράτσα της Δημόσιας Βιβλιοθήκης του Βανκούβερ στην Πλατεία Βιβλιοθήκης –εννέα ορόφους πάνω από το κέντρο της πόλης– και θα βρεθείτε σ’ ένα ουράνιο λιβάδι, όχι σ’ έναν ασφαλτούχο χερσότοπο. Ακόμα κι αν βρισκόταν στο επίπεδο του εδάφους, αυτός ο κήπος των 1.850 τ.μ. –που σχεδιάστηκε το 1995 από την αρχιτέκτονα τοπίου Κορνίλια Χ. Ομπερλάντερ– θα ήταν έτσι κι αλλιώς εντυπωσιακός. Ψηλά πάνω από το Βανκούβερ, το θέαμα σε αποπροσανατολίζει.
Οι λεγόμενες «ζωντανές στέγες» δεν είναι κάτι το νέο. Ήταν συνηθισμένες στα αγροτόσπιτα των μεσοδυτικών πολιτειών, ενώ στέγες από τύρφη υπάρχουν ακόμα σε ξυλόσπιτα και παραπήγματα στη βόρεια Ευρώπη. Όμως τις τελευταίες δεκαετίες αρχιτέκτονες, κατασκευαστές και πολεοδόμοι σε όλο τον πλανήτη στρέφονται όλο και περισσότερο στις «πράσινες στέγες», όχι για την αισθητική τους αλλά για την πρακτική τους χρησιμότητα, την ικανότητά τους να αμβλύνουν τις θερμοκρασιακές αντιθέσεις που παρατηρούνται στις συμβατικές οροφές.
ΚΕΙΜΕΝΟ: Βέρλιν Κλίνκενμποργκ
www.nationalgeographic.gr
Ετικέτες
Arxitektoniki,
Texnologia
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
