ΑΡΑΧΤΟΙ και ΛΑΙΤ Magazine: Illuminati: Στις αίθουσες η δεύτερη περιπέτεια του καθηγητή Ρόμπερτ Λάνγκτον

Illuminati: Στις αίθουσες η δεύτερη περιπέτεια του καθηγητή Ρόμπερτ Λάνγκτον

Παρασκευή, Μαΐου 15, 2009

«Angels and demons»

ΗΠΑ, 2009
Σκηνοθεσια: Ρον Χαουαρντ
Παιζουν: Τομ Χανκς, Γιουιν Μακ Γκρεγκορ, Αγιελέτ Ζιρέρ

Μετά τον «Κώδικα Ντα Βίντσι» οι «Πεφωτισμένοι». Αν και ως βιβλία γράφτηκαν με ανάποδη σειρά αλλά δραματουργικά δεν παρατηρείται ανακολουθία, οι ιστορίες είναι εντελώς ανεξάρτητες, δεν συνδέονται σε κανένα σημείο παρά μόνο στον ήρωα, τον καθηγητή Ρόμπερτ Λάνγκτον, αναλυτή συμβόλων.

Οι «Πεφωτισμένοι» ως βιβλίο θεωρούνταν πιο κινηματογραφικοί από τον «Κώδικα Ντα Βίντσι», μιας και κινηματογραφικότητα στο βιβλίο εκείνο είχαν θεωρήσει τις σύντομες ενότητες που διαπλέκονταν η μία στην άλλη. Ομως, στην κινηματογραφική απόδοση φαινόταν το λάθος της εκτίμησης σε όλα τα σημεία.

Στους «Πεφωτισμένους» μιλάω για κινηματογραφικότητα επειδή και ως ανάγνωσμα σου επισημαίνει το είδος στο οποίο ανήκει. Εργο δράσης είναι στην ουσία κι απλώς στο βιβλίο ο συγγραφέας έχει τη δυνατότητα να γίνει πιο αναλυτικός και πιο λεπτομερειακός με τα σύμβολα.

Ο Ρον Χάουαρντ ακριβώς στη δράση επικέντρωσε το ενδιαφέρον του, μια δράση όμως για ώριμο κοινό, αν και διαποτισμένη με στοιχεία blockbuster πιτσιρικάδων.

Από πλευράς περιεχομένου, κανένας δεν θα καθίσει να πάρει στα σοβαρά την ιστορία, διότι στο σινεμά είναι όλοι προκατειλημμένοι. Και στο βιβλίο υπάρχει προκατάληψη, αλλά εκεί γίνεται κάτω από ένα συγκεκριμένο όρο: Αν το βιβλίο έχει πουλήσει πολλά αντίτυπα. Τότε κάθονται και το ψιλοκοσκινίζουν. Και παρασύρονται κι οι πολλοί και το σνομπάρουν κι άνθρωποι που ανοίγουν ένα βιβλίο τη δεκαετία και αν…

Η θέση του Ρον Χάουαρντ είναι του παραδοσιακού σκηνοθέτη του Χόλιγουντ που ξέρει να αναδείξει είδος και πρωτογενές υλικό. Στους «Πεφωτισμένους» απαλλάσσεται από περιττές φλυαρίες του βιβλίου και σκηνοθετεί μια σκοτεινή περιπέτεια, όπου κυρίαρχο ρόλο παίζουν τα ντεκόρ, οι ρέπλικες του Βατικανού -μιας και δεν τους επέτρεψαν να γυρίσουν στους φυσικούς χώρους (το Βατικανό κατηγορεί το έργο ως «αντι-εκκλησιαστικό»)- αλλά και η Ρώμη με τα στενά δρομάκια και οι άπειροι συμβολισμοί που κρύβονται στα κτίρια του ιστορικού κέντρου. Με αυτή την επιλογή πετυχαίνει ο Ρον Χάουαρντ το ιδιαίτερο, κάτι που διασώζει μέρος από τους συμβολισμούς του βιβλίου.

Ο εκπληκτικός χειρισμός της κάμερας από τον Ιταλό διευθυντή φωτογραφίας, το μοντάζ από τους δύο σωτήρες-συνεργάτες του Χάουαρντ και η μουσική του Χανς Ζίμερ που υπεισέρχεται κάνουν, νομίζω, αυτό που ο σκηνοθέτης ήθελε.

Επισημαίνω ένα σημείο ακόμη: Πρώτη φορά είδα σκηνές δράσης και καταδίωξη αυτοκινήτων στους δρόμους της Ρώμης. Το ιστορικό κέντρο της Αιώνιας Πόλης δεν προσφέρεται για τέτοια διότι οι δρόμοι είναι πολύ στενοί κι ο κινηματογράφος -προφανώς γι’ αυτούς τους λόγους- απέφευγε έως τώρα κάτι τέτοιο.

ΤΙΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, Ελεύθερος Τύπος, Πέμπτη, 16.05.09